Karakoçan’ın Okçular köyünde
Salınır durur tilkinin biri ağaçta
Suçu kış günü kümese girmekmiş
Cezası ön ayaklarından asılmakmış
Aç olmasa tilki dağdan iner mi
Gelip de kümesine öyle girer mi
Yaşam alanı yok edildi tilkinin
Yediği içtiği tüketildi tilkinin
Kaçamayacak kadar güçsüz
Belli ki ölecek kadar aç ve susuz
Bir kap yemek bir tas su versene
Tutup ön ayaklarından asmak da ne
Bir tuhaf meyve salınır durur ağaçta
Bu tablo karşısında kim durur köyde
İnsanlık dürbünle dahi görünmüyor
Şefkat desen vicdan desen hadisene
Kul azmadıkça hak bela yazmazmış
Tilki acıkmadıkça köye inmezmiş
İnsanı bilmez mi sanırsınız tilkiyi
Çaresiz kalmasa karartır mı enseyi
İnsan bu acımaz asla hiçbir canlıya
Yürür kasıla kasıla adı çıkar delikanlıya
Asılı olan vicdandır bugün ağaçta
Yazıktır günahtır tilkiye bu soğukta
Üşümek içten içe bu olsa gerektir
Yoksa lapa lapa yağan kar bahanedir
Bir parça ekmek sığar tilkinin kursağına
Bin ekmek sığmaz insanın kursağına
Ders almak istersen bu hikaye yeter
Tilkinin alacağı var herkesten beter
Açsa bir can bize düşen doyurmaktır canı
Kümese girse de beslemektir o hayvanı
Kimse görmese bile bu zulmü hak görür
Sanma ki zulümle gönlün abad olur
Elbette tilkinin alacağı saklı durur
Bugün olmasa bile yarın hesabı sorulur. Kaptan
