Gördüm bir anne vurdu çocuğuna
Çocuk şaşırdı annesinin şamarına
Bununla da kalmadı attı yere
Tekmeledi de durdu yok yere
Tutup ellerinden çaldı kanapeye
Artık bu dayak döndü işkenceye
Yüklendi tüm gücüyle üstüne evladının
Tükendi çocuk elindeydi canavarının
Yastığı bastırdı çocuğun yüzüne
Rengi attı az kaldı son nefesine
Sevmek için uzanırdı o öpülesi el
Anne sen de mi oldun artık bana el
Duydum bir çocuk feryat figandı
Dayaktan hali pek de yamandı
Haykırdım o cani anneye çaresizce
Sen anneysen eğer bu zulüm nece
Anne değilsen de bu öfke ne diye
Baksana canı çıktı ne kaldı geriye
Öz ya da üvey fark eder mi insan olmak
Marifet mi çocuğa sille tokat dalmak
Öz anneysen evladına nedir bu eziyet
Üvey anneysen eğer analığına bin lanet
İnsan olan hiç kıyar mı yavrusuna
Fiskesi dahi bir elin acıdır anasına
Şefkat yürektedir, annelik özdedir
Bu tacı taşıyamayan annelik sözdedir
Rahmetli ninem hep derdi şakayla karışık
Bu işler vallahi de artık çok çapraşık
“Yavrumun yavrusu, yarısı da yılan yavrusu”
Söyle ey ana kılıklı yaratık bu kimin yavrusu
kaptan
