AŞK BİZE KÜSTÜ

“Konuşalım.” dedi kadın, adam da: “Olur.” dedi. Konuşalım aşkın od’una düşmeden, kapışalım aşksız oduna dönmeden. Sen aşkın ustasısın, ben aşkın hastasıyım. Aramızdaki küskünlükleri, kırılmaları ve kırgınlıkları atalım, yüzleşelim kusurlarımızla ve birleşelim aşkımızla.

“Usta, aşk bize küstü

 Hem dünya üç günlüktü

                Yaşamak bize süstü

 Sevmekse zaten lükstü” diye döktürdü adamcağız ilk olarak yüreğinden geçenleri, pazar eyledi kadına hissettiklerini, saçtı incilerini. Kalp bahriyesinde neler saklıdır? Dalmadan o okyanusa görülmez güzellikler. Kadın: “Güzel.” dedi, “Beğendim, sıra bende…” diye hazırlığa girişti. Bu öylesine ağır bir girişti ki, öylesine donanımlı ve öylesine yüklü…

 “Usta, her öğün hüzündür

 Yediğimiz tabak tabak

 Zehri mardır içtiğimiz

 Bir yudumda bardak bardak” Kadın hüzne bandırılmış bir dilim ekmek gibiydi. Yüzü, hüzün suyuyla yıkanıyordu her sabah, dilinde yüz bin ah! Hüzne aşina sözlerdi kadının yüreğinden akıp gelen. Hüzne sarılı gözlerdi adamın yüreğine saplanan!  Adam derin bir ah çekti. Gözlerinde okyanuslar oluştu ve cevabını yazdı kadına.

                “Usta, baktığımız dağlar

 Yeşermez oldu bir daha

Ağaçlar çiçeğe durmaz

                Kuşlar dala konmaz oldu” Aslında birbirlerinin devamıydı söyledikleri, aynı haleti ruhiye, aynı bakış açısı… Adam onsuzluğu sonsuzluğa bağlıyordu. Her şey manasız oluyordu. Tadı olmuyordu onsuz gelen baharın, açan çiçeğin, öten kuşun…

Kadın, adamın aşk ve özlem dolu sözlerindeki yalnızlığı yüreğinin tam ortasında hissediyor, çaresizliğini ise sarmak için uygun fırsatı gözlüyordu. Ne de yokluklarını çekmişlerdi birbirlerinin. Ne de dolmuşlar ağızlarına kadar!  Nefesleniyorlardı yazdıkça, içlerini boşalttıkça aşkları yeniden alevleniyordu.

                “Usta, aşk bize küstü

 Hem dünya çok küçüktü

                Kalbimiz hepten çöktü

                Sevmekse büyük yüktü” Yorgun ve bedbin bir haldeydi kadın, durgundu ve ezgindi. Karadeniz’de gemileri batmış gibiydi, Kaf Dağı üzerine çökmüş gibiydi. Aşkın çölünde yalınayak -kızgın kumların üstünde- yürüyordu. Bir tutam serinlikti adam ona, o ise adama kocaman bir ormandı. “Çok şükür rabbime.” diyordu adam.  İç temizliğindeydiler. Yepyeni bir aşk ve yaşam için… Dibi bulmak gerekti. Adam, küskünlüğü, kırgınlığı ve kırılganlığı kabul ediyordu. Hem dünyaya gelen herkes mutlaka bunları yaşar diye düşünüyordu. Mühim olan şey ayakta kalabilmek, direnebilmek ve ne olursa olsun sevebilmek… İnsanın temelinde aşk vardı, yaratılışın özünde.

“Ustam,

Girelim aşkın moduna

       Yanalım aşkın od’una” diye seslendi kadına. Bu kadına kalbi bir teklifti. Aşkım olur musun? deyişti. Kadınsa büyük bir sevinç ve huzurla seslendi adama:

 “Ustam

                Davetine icabet ettim

                Aşkına da evet dedim.” Onlar ermiş muradına biz çıkalım oturma grubuna(!)

KAPTAN