Avareyim, alır başımı giderim Orhan Veli’ye inat Elazığ’ın karanlığına doğru. Limanım olur gece, gıdam olur sessizlik. Ağlar dururum bülbüller susana değin oysa güller açmaz beklediğim.
Ümit Yaşar OĞUZCAN hani der ya bir şiirinde:
“Güllerin ağladığı bir saat vardır hani
Cıvıl cıvıl bahçelerden el ayak çekilir
Yapraklar düşünceli, dallar hüzün kesilir
Her akşam uzaklara alır götürür seni
Güllerin ağladığı bir saat vardır hani.” işte halim o güllerin haline benzer. Kocaman dünyada tek başına kalmış gibi olurum sensiz. Güllerin ağladığı bir vakitte bir hüzün gelir otağını kurar yüreğimin has bahçesine. Ah ne çare diyeceği gelir naçizane safi derunumun! Ah ne çare avare başım! Dağlardan kopup gelen fırtınalardır esen başımda. Okyanuslardan kopup gelen dalgalardır beni boğan. Gel ey yüreğimin dermanı; gözümün feri, gönlümün alın teri…
Gel de esenlikler bulsun her bir hücresi ölmüş olan kalbimin. Gel de bir soluk, bir aydınlık, bir renk, bir armoni ol dinginliğime. Gel ey karanlıkları karanlık, aydınlıkları aydınlık eyleyen.. Arada fark var mıdır söyle? Senin düşmüşlüğün, benim kalkmışlığım demek değildir. Senin ayağa kalkmışlığın benim oturmuşluğum demek de değildir. Neysen oyum, neysek oyuz. Var mı ki başka bir hikayemiz?
Sokaklar mekânımdır, uzun ve soğuk demlerde kafamı demlediğim. Ayak izleri kalp şehrimin kıyısına atar sevdaları. Kırık dökük duvarlara çizilir bir kalp resmi ve içinde baş harfleri aşkımızın. Sil istersen silebilirsen resmi, yık istersen yıkabilirsen duvarı.
Be hey yalnızlıkların efendisi, sokakların yalnız kedisi! Muradımın açmamış goncası, başımın belası, ömrümün kadası… Sitem okları sanadır, hasret nazarları. İşvelerim hep sanadır, cilvelerim. Çöllerde esen samyeli sana peyamını getirir halimin. Afrika’nın bitmez tükenmez safarilerinde bir aslanın peşine düştüğü ceylanın yüreği gibi atar yüreğim seni görünce. Sığamaz kabına, taşar ve aşar her yeri. Sana sahip olan yürek kutupların imparatoru penguenler gibi yürür. Mağrurdur çünkü sen gibi nadide bir inciye sahiptir. Sana sedef olan yürek mesut olmasın da hangi yürek mesut olsun ey gönlümün şahikası? Başımın belası, yüreğimin kadası, keyfimin kahyası.
Avareyim ey gönül, sokaktayım. Gönlüm sevgilinin saçlarına takılmış. Sürüklenmekteyim bir o yana bir bu yana. Akıntılardayım, boz bulanık sularda adres bilmez bir vaziyetteyim. Kimi zaman Nuh tufanı olur başımdaki, kimi zaman Nemrut’un kulağındaki sinek olur ıstırabım. Kimi zalim olur giyotine koyar başımı, kimi gül bahçesinde gonca olur takar saçına. Zerreyim ayaklarının değdiği yerde, zerdeyim dudaklarına değdiğim yerde.
Avareyim, gönlüm pervane misali dolanmakta yarin etrafında. Yanmaktayım için için. Yandığım son noktada kendi küllerimde doğmaktayım. An gelir anka olurum; an gelir volkan, an gelir zemheri, an gelir tetiği sıkar giderim sisli dağlar ardına. An gelir
kırar giderim kalemi.
Kalabalıklar akıyor üstüme durmaksızın. Gelmeyin üstüme, yeter artık! Sıkıldım konuşmaktan, yalan yüzlerden, sahte gülücüklerden. Hep aynı maske, aynı terane, aynı enstantane…
Avareyim, pejmürdeyim. Duygularım kırık bir pikap… Dokunmayın bana a dostlar çıkmazlardayım, çalmazlarda, anaforlarda…
Avareyim, alır başımı giderim Orhan Veli’ye inat Elazığ’ın karanlığına doğru. Limanım olur gece, gıdam olur sessizlik. Ağlar dururum bülbüller susana değin oysa güller açmaz beklediğim.
