bir çocuk vardı alışveriş merkezinin önünde
elinde selpak vardı, ayağı yalınayaktı
burnunda sümük, dudağında uçuk
yoktu gözlerinde umut
gördüğü tek şey kapkara buluttu
üstünde eski püskü bir tişörtle duruyordu sessiz bir şekilde
parkta oynayan çocuk sevinci yoktu
sanki bir operasyonla alınmıştı içindeki çocukluk hissi
sebepsiz mutlu olmayı yitirmiş
hiç gülmemiş, sevmemiş, sevilmemiş
özlenmemiş ve okşanmamış gibiydi
horozlu şeker tatmamış, bilyeleri olmamış
bisikleti rüyasında bile görmemiş gibiydi
bir çocuk vardı büyük mü büyük alışveriş merkezinin önünde
büyük mü büyük insanlar geçiyordu yanında
büyük mü büyük arabaları vardı onların
bu dünyanın plastik çiçeklerine benziyorlardı
insanlık kokmuyordu hiçbiri
renginden uzaktılar insanlığın
çocuğu da bakışlarıyla bir kalemde uzağa atıp yok saydılar
– abi allah rızası için bir selpak, diyecek takati yoktu. sadece selpak diyordu o da susuzluktan çatlamış dudakları ve açlıktan karnı beline yapışmış çelimsiz ve güçsüz haliyle
kuşlar uçuyor, dünya dönüyor
birileri tıksırıncaya kadar yiyor
birileri çöpe ekmek atıyor
birileri insanlığı hiçe sayıyor ve
birilerinin sürekli zenginleştiği dünyada
birileri de fakirleşiyordu
başka bir çocuk geldi anne ve babasıyla
üstü başı düzgün, potinleri de parlaktı
bir elinde oyuncak arabası
diğer elinde henüz açmadığı bisküvisi vardı
görünce selpak satan çocuğu
yanında aldı soluğu
uzattı elindeki araba ve bisküviyi
uzattı kalbindeki insanlığı
diğeri mahcup gözlerini kaldırdı yerden muhattabına doğru
elindeki selpakı uzattı o da
dudağında alışık olmadığımız bir gülümseme ve gözlerinde daha önce şahit olmadığımız bir mutlulukla
dünyayı çocuklar kurtaracak, düzeltecek
eğer yaşayacaklarsa uzunca.
şefkati vicdanı ve merhameti görmek istiyorsanız
bir çocuğun gözlerine bakın
insanlığı merak ediyorsanız
bir çocuğun yüreğine bakın
Kaptan
