DALDAKİ ELMA

Bugün size bir hikâye anlatacağım. Yüreğinizin bam teline ayaklarımla basacağım.Zülfiyâre dokunacağım.
İlk görev yerindeymiş öğretmenliğinin, Amasya’nın bir köyünde. Elmalar diyarı Amasya, şehzadeler. Elma kentin elma yetiştiren ücra bir köyünde bıyıkları yeni terlemiş, stajyer bir öğretmendir.

Öğretmensizliğin tavan yaptığı zamanda, öğretmene hasret ve de muhtaç bir köydür gittiği. Gelir başlar ilk günden görevine Öğretmen Kemal büyük bir iştiha ile.

Çocuklar elma yanaklıdır, türküler elma üzerinedir, kokular elma kokusudur yani anlayacağınız her şeye değin sinmiştir elma burada. Elmadan çok ne var allahaşkına? Elma kenttedir Öğretmen Kemal. Sahi yazıya da sindi mi sahiden elma kokusu?

Çocuklar belki de ilk kez öğretmen görmüştür, kravatlı, takım elbise ve pırıl pırıl potinli. Elma kokusunun dışında parfüm kokusuyla ilk kez tanışmışlar. Öğretmen civan mı civan, idealist mi idealist…

Çocukların ilk günden kanı ısınmıştır Öğretmen Kemal’e, güvenivermişler kendilerine bir harf öğretecek olana. Köle olmak icap ederse olacaklardır gözlerini kırpmadan çünkü o gözlerinde ulaşılmaz ve kutsaldır.
“Örtmenim seni çok sevdim” dedi yeşil gözlü Ceylan, arkasından Mahmut yanaştı “Örtmenim, örtmenim, sana sevdim” dedi bozuk Türkçesiyle. Öğretmen Kemal “İyi ki buradayım.” dedi usulca gözlerindeki nemi silerken çocukları daha bir sevdi içinden.

Çocuklar ertesi gün birer elma getirir. Her birinin elinde bir elma. Yok öyle değil her birinin elinde kocaman sevgi dolu bir yürek. Bütün sermayeleri budur memlekette, en kıymetli olanı getirmişlerdir en kıymetlilerine.

“Örtmenim sana alma getirdim.” dedi gözü, kaşı, bahtı kara Burhan. Sonra Sarı Nurullah gelir “Örtmenim alma getirdim.” der, sonra Elif “Öğretmenim ben de elma getirdim size.” der usulca. Ve diğerleri:Murat, Çiğdem, Ayşe…

En dikkat çekeni yetim ve öksüz Menekşe’nin getirdiği elmaydı. Bir yüzü kırmızı, diğer yüzü sarı-yeşilimsi bir elmaydı. Bu bir misket elmasıydı evet evet. Masaya bıraktı ve yerine oturdu. Öğretmeni seyre koyuldu yetim ve öksüz Menekşe.

Öğretmen Kemal çocuklara baktı, kiminin yüzü gözü toz toprak içinde, kiminin üstü başı perişan, kiminin tırnakları upuzun ve kirliydi. Bazılarının burnu akıyordu köy çeşmesi gibi, saçları dağınık ve ayakkabıları çamur haldeydi çoğunun. Hayır, hayır bu hediyeleri alamazdı ki katiyen temiz değildir diye düşündü.

Masanın üstü elma bahçesine dönmüştü ve bütün çocuklar istisnasız olarak Öğretmen Kemal’e bakıyordu. Belki de bir teşekkür, belki de verdikleri hediyeye uzanacak olan bir el, belki de bir gülümseme laakin hiçbir tepki görmediler Öğretmen Kemal’den.

Gözlerde bir heyecan ve gurur amadeydi adeta Öğretmen Kemal’e. Bu; biraz saygı, biraz sevgi, biraz hürmet ihtiva ediyordu ve biraz da mahcubiyet. Ellerindeki en kıymetli şeyi vermişlerdi çünkü sevmişlerdi onu, bundan daha büyük bir iltifat olmazdı onlara göre.

Öğretmen Kemal elini uzatmamıştı elmalara. Elmalar masanın üzerindeydi bırakıldıkları gibi. Küçük ellerin sıcaklığı daha yitip gitmemişti elmaların üzerinden ve küçük ellerinin izleri daha silinmemişti. Sahip olduğu en kıymetli hazineyi bir kalemde bir başkasına verebilecek kaç babayiğit vardı acaba?

Öğretmen Kemal yutkundu bir iki. Tam konuşacakken Metinlerin Engin’i soruverdi hemen “Öğretmenim elmaları almayacak mısınız? Size getirdik.” Boncuk boncuk terler birikti Öğretmen Kemal’in alnında. Sakinleşmeye çalıştı, mendiliyle alnında biriken ter damlalarını sildi. “Çocuklar! Şey, bunları alamam çünkü üstünüz başınız pis, elleriniz kirli ve tırnaklarınız uzun bu yüzden elmalarınız alamam. Kusura bakmayın.” Hepsinin göz kapakları aynı anda ve aynı hızla aşağı düştü, başlarını eğdiler. Usulca oturdular sıralarına. Ortalık buz kesti. Çocukların izanı almıyordu bir türlü. Onlara göre en kıymetli olan şey elmaydı burada ki hep bu ellerle tutup koparırdılar dallardan ve hep bu ellerle yerlerdi. Ve bugüne kadar kimse de elleriniz kirli dememişti. Çünkü hep dışarıdaydılar ve toprakla iç içeydiler. Öğretmeni sevmişlerdi bir de ama anlayamıyorlardı.

Yetim ve öksüz Menekşe çok üzüldü bu duruma lakin söyleyemedi Öğretmen Kemal’e. Onu sevmişti ve ona en güzel elmasını getirmişti buranın “Demek ellerimiz kirli, tırnaklarımız uzun ondan beğenmedi öğretmenim. O zaman ben de tutmadan getiririm elmayı.”

Ertesi gün uzun dallara asılı olan yine çok güzel bir elmayla okula geldi Menekşe. Öğretmen Kemal’e yaklaştı ve dedi ki “Şey öğretmenim, şey… Size elma getirdim bakın dallarından tuttum sırf kirlenmesin, ellerim değmesin diye. Bunu size getirdim öğretmenim, bakın ellerim değmemiş hiç bile!”