Hani bir kerecik de olsa şöyle yüreğe düşüp fikre isabet etse; herkes silahları bıraksa ve insanlık adına hareket etse; renk, dil, din ayrımı olmasa; açlık için herkes mücadele etse; yoksulluğu silme adına yeryüzünde herkes bir olsa; zulümler bitse, mazlumların kanayan yaraları tedavi edilse; işte cemre o vakit anlam kazanır.
Makamlar kalksa ve insanlar eşit olsa; zenginlik herkese pay edilse; küfür dilde düşse; siyaset sadece hizmet aracı olsa; güçten kimse zehirlenmese; süte su katılmasa; dine dünyevi ihtiraslar bulaştırılmasa; kimse kimseye kör, sağır ve lal olmasa; el uzatana eller uzatılsa; düşene sırtlar destek olsa; işte cemre o zaman mana kazanır.
Herkes her konuda ahkam kesmese sadece uzmanlık alanıyla ilgili konuşsa; büyük büyüklüğünü küçük küçüklüğünü bilse; adabımuaşerete uysa insanlar; yere tükürmese kimse; hayvana eziyet etmese; otobüste, minibüste bacaklarını açıp yayıla yayıla oturmasa; cep telefonuyla yüksek sesle konuşmasa; kadına şiddet uygulamasa; işte cemre o zaman kıymetli olur.
Sabah kim olursa olsun karşılaştığı herkese günaydın dese; güzel bir şey olduğu zaman teşekkür etse; yanlış yaptığında özür dilese; başarı göstereni tebrik etse; başkasının mutluluğuyla mutlu, hüznüyle hüzünlü olsa; başkasının acısını da sevincini de doyasıya paylaşsa; doğayı korusa; fidan dikse; çiçek yetiştirse; işte o zaman cemre değer görür.
Kitap okusa herkes; şiir dinlese; şarkı söylese; film izlese ve spor yapsa düzenli olarak; hayata pozitif baksa ve insanları değerli görse; yaratılandan ötürü hoş görse insanın yanlışlarını; idare etse hatalarını; yüzüne vurmasa kusurunu bir başkasının; dedikodusunu yapmasa; kuyusunu kazmasa; alın terini vaktinde verse; emeğine saygı gösterse; işte o zaman cemre ehemmiyet kazanır.
Kalkıp da bugün cemre havaya düştü demeyin, eksik kalır; insana düşmeyen cemreden bahsedin. Suya düştü diye sevinmeyin, kalbe değmeyen cemreden söz açın. Toprağa düştü diye de zıplamayın havaya, insana dokunmayan cemreden dem vurun. Şunu ifade etmek istiyorum: Her şeyi kutsal biliyoruz da tek insanı kutsal kabul etmiyoruz. Oysa her şey insan için var edilmiştir bu dünyada.
Gözümüze düşsün cemre, güzel bakalım her şeye; bir kediye mesela, bir çiçeğe, bir maviye…Kulağımıza düşsün cemre, güzel şeyler duyalım diye; bir şarkıyı mesela, bir şiiri ve bir güzel yâr sesini… Dilimize düşsün cemre, güzel şeylerden bahsedelim diye; iyilikten, güzellikten ve insanlıktan…Aklımıza düşsün cemre, güzel idrak edip hareket edelim diye; doğruluktan, dürüstlükten ve doğallıktan… Yüreğimize düşsün cemre, güzel hissedelim diye; aşkla, sevgiyle ve saygıyla…
İnsanlık panayırında kara kış hüküm sürüyor. Acı üstüne acı sürülüyor, hüzün üstüne hüzün katılıyor. Yürekler perişan olmuş, akıllar dumura uğramış, insanlık ölmüş, insan hor görülmüş. Kimi renginden dolayı dışlanmış, kimi dilinden dolayı horlanmış, kimi dininden dolayı aforoz edilmiş, kimi ırkından dolayı yok sayılmış. Her şey olmuşuz da bu dünyada tek insan olamamışız. Bari cemre bu kez insanlığın ortak kalbine “insan olma” nüvesi olarak düşsün ve insanlık filizlensin salkım saçak. Gül dalına astığım dilek bu.
