İSTİKLAL CADDESİ

Gülüşüne dünya sığmazken Ecrin’ in bir bombanın şarapnel parçaları yuva yaptı. Şimdi ne konuşsak az ne desek boştur.

Hangi düşünce bir insanın yaşamından daha mühim, hangi savaş bir çocuğun gülüşünden daha ehemmiyetlidir?

Neyin öfkesidir bu masum çocukları hedef alıyor, neyin davasıdır masum insanları gözünü kırpmadan katlediyor?

Gözyaşları ile gaslediyoruz ölen canları. Kalbimize defnediyoruz her birini. Taziyelerine duruyor bütün ülke. Fatihamız onlaradır.

Teröriste cehennemdir her iki dünya artık. Yatacak yeri yok, içecek suyu, yiyecek ekmeği. Uzasın dünya cehennemi, her gün ölsün. Asla huzur bulmasın, uykusu haram, ömrü ziyan olsun.

Şimdi öfkemiz çok, sinirlerimiz altüst. Lanetimiz de ağız dolusu kahrımız da. Kan döküp can alana merhametimiz yok. Amanımız yok düşmana. Aldığı nefes bile haram. İçtiği su yılan zehridir. Bir avuç toprak bile fazladır.

Masumlara saldırmak acizlik ve  hainliktir. İstiklal Caddesi semboldür artık. Bu ülkenin istiklaline göz dikenler gözlerinden, canına göz koyanlar canından olur.

İnsan kıyar mı insana?
Hele çocuğa, kadına…
Asla.