Sosyal medyada Karakoçan’la ilgili bir paylaşım dikkatimi çekti. İlçemizde bir siyasi parti başkanı ve bir belde derneğinin duyarlı ve bir o kadar da takdire değer paylaşımı üzerine birkaç söz de ben söylemek istiyorum.
Tuncelili bir zat kurmuş olduğu turizm şirketiyle yabancı avcıları avlanmak için
ilçemiz kırsalına getirecekmiş. Tunceli halkının adı bilinen şahsı ve ortaklarını kovduğunu bunun üzerine de yeni av alanı olarak söz konusu şahısların Karakoçan coğrafyasını seçtiklerini öğreniyoruz. İlçemizdeki bazı kişilerin de para karşılığında bunlarla anlaştıkları ve söz konusu şahıslara yardımcı olacakları söyleniyor.
Yaban hayvanlarının yaşam alanını o kadar daralttık ve yok ettik ki bir tek canları kaldı onu da ellerinden almak için yapmadığımız katliam kalmıyor. Bu hayvanların üzerinde yaşadığı coğrafya bizim coğrafyamızdır ve bu coğrafyada bir hayvan katlediliyorsa buna da sesimiz çıkmıyorsa bu ayıp yeter de artar bize.
Sakın destekçisi olmayın bu zatların, iş birlikçisi hiç olmayın. Üç kuruş için coğrafyasını satandan hayır gelmez kimseye. Gidin kendi bahçenizde oynayın. Gelip bizim bahçede horozluk taslamayın. Özdemir Asaf: “Kendi bahçesinde dal olamayanın biri, girmiş bahçeme ağaçlık taslıyor.” diyor ya Karakoçan’nın da bu dal’lamalara sert bir şekilde davranması lazım.
Avcılık adı altında yapılacak bu katliamlara ilçe halkı olarak tepki göstermek zorundayız. Son kekliği yitirdiğimiz zaman bazı şeylerin düzeltilemeyeceğini anlarız. Lakin o zaman da çok geç kalmış olacağız. Yüz kişi ayrı ayrı olacağımıza on kişi birlik olalım yeterli. Tunceli halkı bu eli silahlı keyif adamlarını derdest edebiliyorsa ilçe halkımız da bunu yapabilir.
Nehirlerimiz kurursa, göllerimiz kirlenirse, yaban hayvanları tükenirse geriye yaşam adına ne kalır düşündünüz mü hiç? Doğayı korumak aslında insanı korumaktır. Kimse üç kuruşa satmasın memleketini. İnanın buna değmez.
Tahrip edilen bir coğrafya, katledilen bir yabani hayat… Üç beş kişinin zevki için bir bölgenin geleceğiyle oynanmaz. Duyarlı insanlarımızın bu konu üzerine düşüneceğini ve ortak bir adım atacağın düşünüyorum. Coğrafyanıza sahip çıkmazsanız herkes talan eder coğrafyanızı. Ormanınızı yakar, ağacınızı keser, suyunuzu kirletir, kekliğinizi katleder, tilkinizi yüzer, kurdunuzu öldürür ve dağ keçinizi tüketir. Sonrası kıyamettir.
Onların dili yok ama bizler o dilsiz canların sesi olabilir, onlara uzanan namluları kırabiliriz. Duvardaki bir taviz kalenin yıkılmasına sebep olur. Bu yüzden gelen şahıslara hiçbir şekilde yüz verilmemeli, yabanın ve yaban hayvanlarının sahipsiz olmadığı onlara gösterilmelidir.
İnsan elinin değdiği her yer yıkımdır, felakettir. Doğaya uzanan bu katil ellerin alkışı olmayın. Doğadaki en büyük felaket ne seldir, ne yangındır, ne depremdir, ne yılandır, ne de çıyandır. “Peki nedir?” diye soracak olursanız şöyle haykırmak isterim yüzünüze: “İnsandır insan!”
Ey insan! Bu kadar kötü olmak zorunda mısın? Kıyılır mı masum bir cana? Marifet mi silah doğrultmak bir canlıya? Apolet mi katlettiğiniz her can yakanıza?
Sincaplar giderse, kaplumbağalar ortaya çıkmazsa, tavşanlar saklanırsa, keklikler susarsa, dağ keçileri ölürse, tükenirse soyları onca canlının iltifat mı olur bu size? Hiçbir şey bir karıncanın dahi hayatından önemli değildir. Bir fidanın kırılmasından daha önemli değildir avcılığınız. Bir otun ezilmesinden mühim değildir turizminiz. İşte doğa içinde sakladığı ve büyüttüğü her şeyle güzeldir. Son pişmanlığın fayda etmeyeceğini ve giden şeyleri getirmeyeceğini anlamanız gerekir.
Kekliği öterken görmek istiyoruz, dağ keçisini kayaları tırmanırken, kurdu avlanırken, tilkiyi sinsi sinsi gezerken… Bu yüzden Karakoçan; doğana da sahip çık, yaban hayatına da hayvanına da.
