Kara bulutlar yağmurlarını getirmişti, gözyaşlarını yüklenmişti insanların. Karakoçan derin bir uykudaydı. Binbir gece masallarından pasajlar dinliyordu belki de rüyasında Şehrazat’ın ağzından. Ya da sonelerini Shakespeare’in, Hayyam’ın rubailerini ya da Hasan Sabah’ın fedailerinin yalancı cennetler uğruna işledikleri cinayetleri fısıldıyorlardı bitimsiz karanlıklarda.
“Bir gün seni kaybedersem; ne hale geleceğimi, ne halde olacağımı, ne hallere düşeceğimi öğrenmen için bunu yazdım. Bu yazılanlar sadece ve sadece hayal çünkü seni kaybetmem imkânsız. ”diye başlıyordu hikâye Karakoçan’ın yalnız ve de karanlık tarafında.
Sana Portakal Çiçeği diyorum tamam mı? Yazgıyı değiştirememenin çaresizliği üzerinedir tüm satırlarım. “Kara güller sarmış etrafını, kara güller. Bulutlar sarmış etrafını, kara bulutlar. Bir çıkış yok bu mahpustan. Bir ışık yok dört duvardan. Kara güller bitmiş mezarının başında, Kara güller bitmiş ak teninde.”
Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde bir Portakal Çiçeği varmış, adı Portakal Çiçeği imiş ama bütün bahar çiçeklerinin rengi ve kokusu onda toplanmış. Güldükçe bütün ülkelerdeki savaşlar biter, anında barış ilan olunurmuş. Ağladıkça gökyüzünden yeryüzüne pırlantalar düşermiş, inciler saçılırmış sağanak sağanak. Kızdıkça ve öfkelendikçe yer yerinden oynar, fay hatları harekete geçermiş yüreklerin. Barışçı tüm uluslar yeniden savaşırmış barış için.
Portakal Çiçeği’nin güzelliği kâğıda kaleme gelmezmiş. Şiire, türküye, şarkıya, çizgiye, gölgeye sığmazmış gözlerinin rengi. Saçları her mevsim taze çiçek kokarmış. Endamı diğer bütün fideleri kızdıracak denli ince imiş. Gül bahçesine çıktığı vakit bütün güller onun güzelliği karşısında mahcup bir şekilde kıpkırmızı olurlarmış. Meğer bülbülün kanı değilmiş güle rengini veren Portakal Çiçeği’nin gülzârda dolaşmasının mahcubiyeti imiş bütün hikâye.
Çok güzel bir sandalı varmış Portakal Çiçeği’nin. İnce mi ince, hafif mi hafif; her yanı elmaslarla, yakutlarla işlenmiş. Her sabah gün doğmadan sandalına biner gök mavisi, süt köpüğü denizlerde dolaşırmış. Sandalın kürekleri yokmuş ama kanatlarına kurdeleler bağlanmış kuğular çekermiş sandalı. O, hangi denizin üstünde geçerse denizin dibinde bayram yaparmış balıklar. Akdeniz ondan dolayı Akdeniz ; Karadeniz, Portakal Çiçeği uğramadığından Karadeniz; Kızıldeniz, onu kıskandığı için sinirden kızılmış.
Bir kristal gibi gün ışığı vurdu mu Portakal Çiçeği’ ne ondan yansıyan ışıklar deniz altı ülkesindeki canlılara renk olurmuş. Kırmızılar, sarılar, maviler, turuncular, eflatunlar, yeşiller, lilalar ilk defa Portakal Çiçeği’nden yansımış buralara. Her şey rengini ondan almış güzellik adına. İnciler onun güzelliğinden korkup kaçmışlar istiridyelerine içine. Mercanlar tek başlarına kaldıramamışlar bu güzelliği, yan yana gelip mercan adaları oluşturmuşlar. Ahtapotlar o benimdir diye kollarını çoğaltmış ki kimse kendisinden onu alamasın diye. Balinalar onu kaptırmamak için büyümüş de büyümüş. Deniz tanrısı Poseidon bile onu sahiplenmek için yoluna çıkan her şeyi batırmış. Ama nafileymiş tüm bunlar çünkü Portakal Çiçeği yüreğinin sesini arıyormuş.
Çok erken saatlerde denizin içi pırıl pırılmış. Portakal Çiçeği altın çerçeveli sırlı camlara küsmüş. Denizin kendisini gösteren berraklığında taramaya başlamış ipek saçlarını. Saçlarından denizin derinliklerine sarkan teller aradığı prensin bileklerine takılmış. İnci avcısı prens yakışıklı mı yakışıklı imiş onu gören herkes Züleyha kesilirmiş, Züleyha gibi bileklerini kesermiş onun yakışıklılığının şaşkınlığından. Sürüklenivermiş sandalın peşinden prens. Kader ağlarını örmüş bir kere. Portakal Çiçeği ayaklarına kadar gelen kaderi fark ettiğinde ellerini uzatmış ak köpüklü sulara. Su birden bire gül kokmaya başlamış. Dokunduğu her şey onu gibi oluyormuş masal bu ya. Peşi sıra sürüklenen delikanlıyı sandalına almış, gözleri sevinçten deliye dönmüş prensi görünce. Aradığını bulmuş neticede. Yavrusunun üstüne kanat geren kuşlar gibi kalkan olmuş prense onu tüm kötülüklerden korumuş, kem gözlerden ırak tutmuş yıllarca. Susadıkça aşkın sütünü içirmiş masal ülkesinde prense, acıktıkça kalbini sunmuş dilim dilim gümüş tepside.
Az gitmişler, uz gitmişler. Dalga dalga, köpük köpük, sahil sahil düz gitmişler. Kuğuların çektiği sandalın içinde tatmadık mutluluk bırakmamışlar. Uzun süreli mutluluk yoktur ve uzun süreli mutluluğun da acı bir sonu olmalıdır. Bir gün acı bir rüzgâr esmiş uzak iklimlerden Portakal Çiçeği’nin sandalı devrilmiş. Ak kuğular yitip gitmiş köpüklü dalgalar içinde. Portakal Çiçeği de kaybolmuş okyanusun kapkaranlık suları içinde. Bir büyük boşluk yutuvermiş onu, bir karanlık çukur alıvermiş. Suyun dibindeki balıklar, göğün yedi kat üstündeki melekler hüzün şarkıları mırıldanıvermiş. Portakal Çiçeği’nden iz dahi yokmuş. İnsanlar sahil boyunca boşuna beklemiş masalın en güzel yerinde yapayalnız kalmış prens. Gözyaşlarını içine akıtmış, gönül ağrısını defter sayfalarına. Ağlamalarını kimseye duyuramamış ama çağlamalarını sayfa sayfa iletmiş sevda dolu yüreklere.
Rivayet olunur ki deniz tanrısı Poseidon kaçırıp götürmüş Portakal Çiçeği’ni hem de karanlıklar ülkesine, okyanusun en dibine. Okyanusun da kalbi o imiş. Bir tek sevgi yolunda gidenlere yardımcı olmak üzere gün yüzüne çıkarmış Portakal Çiçeği, bir de prensi görmek için. Kendisini ona göstermesi yasaklanmış Poseidon tarafından. Şayet kendisini gösterirse prense, kendi elleriyle prensin ölüm fermanını imzalamış olacağını söylemiş ona. Çaresizce kabullenmiş bunu Portakal Çiçeği. Prensin yaşaması için feda etmiş kendisini.
Şiir olmuş; hayal, rüya ve hikâye ve onun okyanusun ta derinlerinden gelen “Prens’im, Prens’im” diye bağırışları yitip gitmiş her seferinde. Prensse bir sahil kasabasında her saat ama her saat okyanusun kıyısında Portakal Çiçeği’ni beklemiş ve ondan bir emare aramış kıyıya vuran her dalgada. Çölün Mecnun’u neyse okyanusun da oymuş.
Prens, deniz kabuklarını kulağına götürür, Portakal Çiçeği’nin sesini duymaya çalışırmış. Millet delirdiğini zannetmekteymiş oysa gelen her dalga prense Portakal Çiçeği’nin sevgi dolu sözcüklerini fısıldıyormuş “Seni seviyorum.” diye.
KAPTAN
