Radyo programındaydı Şair, bir mikrofonla aynı frekansı yakalayan niceleriyle birlikteydi. Onu bekliyordu herkes, şairi… Gelsin ahiri… Batıni ve zahiri ne varsa yüklüydü onun yüreğine! Sözleri zehirdi yeri geldi mi, panzehirdi. Dilinde saklıydı iki cihanın gülü ve dikeni adamına göre.
Hüznün ve şiirin dem yaptığı, gözyaşının tavana vurduğu andı yaşadığı an. Enstrümantal müzik sürekli kalbe vuruyordu fonda, kan beyne sıçrıyordu. Aşk kalbe saplanıyordu Bedri Rahmi ifadesi gibi “Yâr, yâr! Seni kara saplı bir bıçak gibi sineme sapladılar.”
Sazın ve sözün mermiden beter olduğu bir ortamdaydı Şair. Gez göz arpacık üçgeninden çıkıp aşk göz sevdacık üçgenine giriyordu her şey. Ömür su gibi akıyordu, sözler de…
Şair mahzunlaşıyordu aniden, hava grileşiyordu. Yağmur moduna giriyordu şiir ve hava! Sağanak başlayacaktı birazdan, sırılsıklam ıslanacaktı ve şemsiyesi yoktu Şair’in. Aşkın ve meşkin olmazsa olmaz olduğu bir durumdaydı. Şair bir konuştu pir konuştu. Beklenen yağmur içimizde bir yere yağmaya başladı. “Gözlerimde yaş vardı, yüreğimden akıp gelen yaşlardı bunlar. Birikmişti, damla olmuştu. Döküldü dökülecek, düştü düşecekti. Silecek eli bekledi. O el uzanmadı yaşlarımı silmeye ve yaşlar asılı kaldı kirpiklerimde, düşmedi. Mendil olacak yürek kim bilir hangi âlemdeydi, silecek el kim bilir hangi gözyaşını siliyordu?”
Aklın metalaştığı, aşkın etleştiği ve kalbin bunlarla restleştiği zamanda şair yüreği taşımak zor işti. Şair de bunun farkındaydı. Ona göre sanat ne sanat içindi ne de toplum için! Sanat sadece aşk içindi. O hissin hür adamı, kalbin yılmaz savunucusu, inceliğin sembolü, sözün padişahı ve kelimelerin serdarı, kalp kalesinin hükümdarıydı.
Eğildi mikrofona Şair ve ismini bilmediği, yüzlerini tanımadığı; yakın ve uzak yüz binlere belki de milyonlara seslendi: “Dualarımın toplandığı tek isim, yaşamak istediğim tek mevsim; aşkın tek taşı, aklın uğraşı… Bir sevimlik canım var, al! Bir öpümlük ömrüm var, senindir! Bir gülümlük aşkım var, kokla! Can dalım kurudu, kırıldı. Aşk çiçeğim sarardı, soldu. Kalp mevsimim kar kışa döndü. Bütün yeşillerini alıp gittin, hazan mısın bana, zemheri mi?”
Şair, sustu uzunca. Bir ceylan kaçtı avcının nişangahında, bir arı zehir salgıladı petek petek, bir kuş öttü acı acı, evler yıkıldı, ağaçlar devrildi, insanlar öldü. Eli mikrofona gitti, sesi fonda asılı kaldı. “Ahmet Kutsi TECER gibi onu arıyorum ben de, beni davet eden sesin kime ait olduğunu:
“Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.”
Siz bir sesin peşinden koştunuz mu böylesine? Orhan VELİ gibi anlatamıyorum içimdeki yaranın sebebini:
“Bir yer var, biliyorum;
Her şeyi söylemek mümkün;
Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;
Anlatamıyorum.”
Siz ağzınıza kadar dolup da anlatamadığınız oldu mu sevdiğinize karşı hislerinizi? Doludizgin seviyordu şair, belliydi bu. Dörtnala seviyordu, son sürat.
“Saçının bir teli dahi yaşama bağlanmama vesileyken yine saçının bir teli belki de ölmeme sebeptir. Boğazıma geçirilen ilmek, ölümüne gülmek… Ömrüme atılan kördüğüm oysa sende aşktır gördüğüm. Neresinde olursan ol bu köhne ve küflü dünyanın bil ki senin her zaman en güzel yerin benim şu yaralı ve hastalıklı kalbimdir. Sezai KARAKOÇ dizesiyle “Uzatma dünya sürgünümü benim.” diyorum o sevgiliye! Kaç mevsim daha kışı yaşayacağım sensiz? Baharımı al getir, yazımı. Silmeye kalkışma alın yazımı. Gelmezse o kaderimden alın yazımı!”
Şair elini çekti mikrofondan, sesini aldı yüreğine hapsetti, kaderine kahretti. Kederini sürdü kalbine namluya sürülen mermi gibi. Tek el bir hüzün sesi geldi, gözyaşları akıyordu yüreğinden Şair’in.
GÜRHAN GÜRSES, KAPTAN
