Göğe merdiven kur desen, kurarım.
Yerin dibine gir desen, girerim.
Kana desen, kanarım.
Yan desen, yanarım.
Dönüp dolaşıp seni seviyorum.
Etrafında pervane oluyorum.
– Sevme!
– Sana mı soracağım akıllım?
– Sorma!
– Çok sertsin bana karşı. Ne yaptım ki sana bana böyle davranıyorsun?
– Hırslı seviyorsun da ondan, korkuyorum.
– Tarzım bu, dinle sadece. Zülfü Livaneli “Huzursuzluk” romanında anlatmış.
– Neyi?
– Hareseyi…
– Harese ne?
– Çatlama anlatacağım, harese Arapçadır. Çölde bir diken vardır, develer çok sever bunu. Gördükleri yerde o dikeni kopartıp çiğnemeye başlarlar. Sivri mi sivri olan bu diken, çiğnedikçe devenin ağzında yaralar açar, yara açıldıkça da kanar. Tuzlu kan akıp dikenin açtığı yaraya değince bu acıyla karışık bir zevk verir deveye. Deve yedikçe kanar, kanadıkça yer. Doyasıya yer, bitesiye… Ama bir türlü kendi kanına doymaz. Eğer deveyi güden buna engel olmazsa deve kan kaybından ölecektir. Çünkü farkında değildir kanadığının. İşte bunun adı haresedir.
– Eeeeee!
– E’si şu: Seni seviyorum fakat bu sevgi beni kanatıp yaralıyor. Çünkü her şeyimi sana odaklıyorum. İşim gücüm, aklım fikrim hep sen oluyor. Seni hayal ediyorum, sensiz bir an bile duramıyorum. Böyle olunca da seni daha çok sevmeye başlıyorum ve daha çok kanayıp yaralanıyorum. Farkında değilim sen sarhoşluğunun. Ama biliyorum ki bu aşırı sevgi beni içten içe kanatıyor ve bu kan aktıkça da ben daha fazla sevmeye başlıyorum. Yani benim güzel sevdiğim sen o diken oluyorsun ben de o dikene bayılan deve oluyorum.
– Yok deve!
– Espri yapma lütfen, önemli bir şeyden bahsediyorum sana.
– Ölmezsin korkma, hem sen deve de değilsin!
– Bak sen böyle uyuzluk yaptıkça ben içimden daha hırslanıyorum sana, diken olma! Yüreğime batıp kanatma! Bu tahrik ediyor beni seni sevmeye, bir yandan da tahrip ediyor canımı.
-Tahrip gücü yüksek biriyim.
– Halime baksana, seni sevdiğimden beri Allah aşkına, ne kalmış benden geriye? Seni çok sevince işin içinden çıkamıyorum gördüğün gibi. Ürkek bir ceylan oluyorsun ben coğrafyasında. Kırılacak bir dal, düşecek bir yaprak…. Korkuyorum işte o zaman, seni kaybetmekten… Korktukça daha çok seviyorum, sevdikçe daha çok korkuyorum. Bütün ilgimi sana veriyorum, bütün yüreğimi… Kendimi soyutluyorum benden, geriye sadece bir beden kalıyor et ve kemikten müteşekkil. Canım bir kelebek gibi canına konuyor, bu da sana ağır geliyor. Geri alamıyorum beni senden, ileri atılan ok döner mi geriye? Açan çiçek döner mi tomurcuğa, gözyaşları geriye akar mı, ölen dirilir mi?
– Yeter be adam! Anladım seni, muhterissin.
– Evet, tek sana… Bir maratonda varış noktamsın. Son sürat koşuyorum sana, nefes nefese, çatlarcasına, ölürcesine… Kana kana içtiğim su, doya doya içime çektiğim havasın. Daha nem olacaksın? Göğe zıplayıp yıldızları tutmak isteyen çocuğum.
– O yıldız ben miyim?
– Okyanusun dibine dalıp saklı hazineyi bulmak isteyen dalgıcım.
– O hazine de benim değil mi?
– Ve milyarlarca insanın içinde tek seni seven bir adamım, senden başkası yalan…
GÜRHAN GÜRSES
