Çay hazır mı? diye sordu.
Çay hazır da sen hazır mısın konuşmaya? dedim.
Dünden daha hazırım. dedi.
Başlayalım o zaman dedim, çayı bardaklara doldururken.
Tavşankanı maşallah, güzel demlemişsin. dedi ilk yudumu alırken çaydan.
Teşekkür ederim. dedim.
Günler haftaları, haftalar ayları takip etti. Benim azabım da katmerleşerek çoğaldı ve bir kar topunun dağdan kopup gelirken büyüyüp çığlaşması gibi arttı. Yaptığım yemekleri beğenmiyordu. Hep bir bahanesi vardı: yok tuzu eksikti, yok yağı… Sebze sevmez, et yemezdi. Ne bileyim işte. Temizlik hakeza öyle, ütü bile… Tabii ki bunun bir de cezası vardı. Sırf beni cezalandırmak için evlenmişti sanki. Hakaret etmek, küfretmek ve dövmek için. Derdim katlanarak arttı, gözyaşlarım çağlayarak aktı. Kimse duymuyordu feryadımı, duyamıyordu. Kimseye anlatamıyordum ve kimseyle görüşemiyordum. Bir nevi mahpusluktu benimkisi. Suçum onunla evlenmekti, onu sevmek değildi.
Çayımı doldurur musun lütfen!
Soğutmadan iç, soğutunca anlamı kalmıyor çayın.
O kadar doluyum ki unutuyorum ne içtiğimi?
Boşal ki ne içtiğini bilesin bundan sonra.
Anladım, dedi.
Ondan kaçıp kurtulmak istiyordum. Kısa sürede nasıl biri olduğunu anladım. Çok kötüydü ve tam bir baş belasıydı. Pencereler korkulukluydu. Balkon da öyle! O, evden çıktığında kapıyı da üstüme kilitliyordu. Ev telefonu yoktu ve benim cep telefonuma da el koymuştu. Modern zaman hapsi bu olsa gerekti. Her şeye sahiptim ama özgürlüğüme sahip değildim. Kimseyle konuşamaz, görüşemezdim. Dışarı çıkamaz, gezemezdim. İllaki o yanımda olacak. Konuştuğum kişiler bile o yanımdayken konuşabileceğim kişilerdi. Ona, bir gün tüm cesaretimi toplayarak:
Ayrılalım. dedim. Benimkisi de cahil cesaretiydi. Hangi akla böyle dedim bilmiyorum ama iyi ki demişim. Yoksa içimde kalır ve beni zehirlerdi. Onu istemediğimi bilmesini istiyordum.
Biz de ayrılık olmaz kızım. Olsa bile ancak kara toprakla olur. Sakın aklından bile geçirme. Canını seviyorsan bir daha bunu söyleme. dedi. Tam da beklediğim cevaptı. “Tabii ki canım ne zaman istersen!” mi diyecekti bana! Komiktim sahidenBana bak kızım bir daha böyle bir şey duymak istemiyorum senden. Şunu da unutma: Silahla nişanlı, ölümle evlisin. Buna bir mim koy.
Midem o an öyle bulandı ki! Bütün benliğimi onun üzerine kusmak istedim ve onu kusmuğumla boğmak.
Ondan öyle bir tiksinmişim ki onunla olduğum her an bana cehennem gibi geliyor ve ruhen kendimi iğrenç görüyordum. Onun nefesi leş gibi geliyordu bana. Eli kanlı, sözleri zehirliydi. Düşünsenize bir kaos gibi gelip ikamet ediyordu bedeninizde. Ruhunuzda azap yaratıyor ve hem bedeni hem ruhi ıstırap veriyordu size.
Çaresizdim. Tüneğinden düşmüş kuş yavrusuydum. Kediler, kuşlar etrafımda dört dönüyordu. Ruhen can çekişiyordum. Ritmim bozulmuş, dengem altüst olmuştu.
Bu uzun ve karanlık gecenin sabahı yok muydu Rabbim? Hazreti Eyüp sabrı ver bana rabbim, dayanamıyorum onca şeye! Ruhumda kurtlar çıkıyor, ıstırap çekiyorum. İrinler akıyor canımda, yaralarım çürüyor, aklım küfleniyor ve kalbim tükeniyor. Sabır ver rabbim, çektiğim onca çileye değecek iman ver rabbim. Rabbim ne olursun, ne vereceksen çabuk ver. Bu adam bütün lağımlığıyla üstüme geliyor. Bütün bataklığıyla üzerimde… Rabbim, duy sesimi.
”Şeb-i yeldayı müneccimle muvakkit ne bilir
Müptela-i gama sor kim geceler kaç saat”
KAPTAN
