Durumun çok kötü, kabul; dibe de vurmuşsun yine kabul! Zemin olmuşsun her türlü hüzne, ev sahibi olmuşsun yalnızlığa, dilinde kimsesizliğin vermiş olduğu bir mırıltı, kalbinde belli belirsiz bir üfültü… Pes etmişsin her şeye, es demişsin yaşama. “Burada kes!” demişsin neşeyi, işveyi, her şeyi… Kaderini bağlamışsın, ömrünü bitirmişsin kafanda. Dur bir dakika, ne oluyor sana ya! Dibe vurman güzeldir hem, zemindir yarınki güzelliklere. Neyi bekliyorsun? Yeni bir yaşam inşa etsene!
“Bırakmışım her şeyi, saçımı dahi taramıyorum.”diyorsun. Sen kendine bakmasan da güzelsin hem baksan daha güzelsin, bunu çok iyi biliyorum. Senin konuşmaya ihtiyacın var; desteğe, ilgiye, sevgiye ve en acili de samimi bir dosta… Ölmek çok kolay, emin ol ama yaşayıp hakkıyla ondan sonra ölmek daha güzel. Hayattan kimse sağ kurtulamaz, bil! Kendini az da görme, çok da… Sadece anı yaşa be! Senin sabahları uyanman lazım. “Günaydın!” diyeceğin kişilerin var, “Nasılsın?” diye soracağın, merak edeceğin “Acaba şimdi ne yapıyor?” diye. Şimdi sen kalkıp da uyanmazsan bu gafletten bir tek kendine değil herkese ayıp edersin. İlk bana ayıp edersin anlıyor musun onra sevdiklerine ve sonra sevenlerine…
Yüreğin çok güzel be! İfadelerin çok net, direkt kalbe tesir ediyor, harbisin ve hiçbir saklın yok. Havan var, boyun bosun da çok güzel, huyun suyun da. Ya ben kalkmış seni anlatıyorum! Sen, seni bihakkın bilsene güzelim, sorunun bu! Bana bak, sen birtanesin birtane… Her şeyi de ikiletme bana böyle.
Bazen mekân değişikliği iyi gelir insana. Çık; bağdaş kurduğun, çivi çaktığın o meşum ve izbe yerden! Tebdili mekân et, hem bunda ferahlık var derler. Ben çok mu farklıyım senden ama sabrediyorum, direniyorum. İçim dışım sırılsıklam yalnızlık olmuş. Her gün aynı güneşe uyanacağın birini arıyorsun, aynı tasta su içeceğin, aynı tabağa kaşık sallayacağın… Var ama yok bu daha kötü… Hal böyle olunca da sen de kendini koyveriyorsun ve ha varsın ha yoksun şeklinde yaşıyorsun! Buna yaşamak denilirse tabiki.
Şimdi otur karşıma da asıl bana ağla! Bana üzül biraz.
Mutluluk; bir merhaba, bir sıcak tebessüm, bir nasılsın deyiş, bir içten bakış, bir sarılıştır. Gerisi hikâye, kil u kal ve laf u güzaftır.
Hüzünse teferruattır, gözün sadakasıdır, göbek adındır. Alışsana gayri, tanısana, bilsene hüznü! Ne garipsiyorsun öyle acemi acemi, ne tuhaf karşılıyorsun öyle tip tip? Bak güzelim, sen herkese gülmesi gerekensin, kimse içini bilmez ama sen gülerken ağlayansın, yazarken kanayansın. O satırlarda kendini satırlıyorsun da kimse çektiğin acıları görmüyor. Canını yakıyorsun da kimse o güzelim canına merhem olmaya gelmiyor.
Acı insanı olgunlaştırıyor be güzelim! Demleniyorsun ağır ağır, asi oluyorsun, hem söyleyeyim asi hal yakışıyor sana! Ben çok beğeniyorum o havalı ve isyankâr halini. Sen asi olmaya devam et, muhalif… Gerçi seni her halinle seviyorum, her halinle sen de beni sev.
Dua et sadece, dua diyorum beddua değil! İnan en güzel rüya budur, hakikati görüyorsun ve onu istiyorsun. Bundan daha makbul ve makul bir şey var mı? Rabbim görüyor ve biliyor içimizi. Seni düşünüyorum 24 saat bu abartı değil ve sana yine yeniden dua ediyorum. Niye mi? Sanma ki bu âlemde seni düşünmeyen yok, onu ispatlıyorum. Sadece kafanı boşalt ve ruhunu ferahlat. Bulutların üstünde yalınayak koştuğunu farz et.
Sen ölmeyi düşünme bana! Çıkar aklından, düşünme bir daha, anma o melun düşünceyi! İnsan katili olur mu hayallerinin, düşmanı olur mu kalbinin? Yaşamayı düşün hür bir şekilde ve yaşatmayı öğret özgürce. Şunları düşün alabildiğine: Seni sevmeyi mesela, seninle olurken gülmeyi, el ele gezmeyi, birlikte tozmayı ve bir de avucunun içini öpmeyi…
Ölmek kötü bir şey be kardeşim! Bir çirkin oluyor insan sorma, bir kötü oluyor ki! Hem yaşamak dururken ölmek de ne? Ciğerlerine değin çekmek varken havayı, nefessiz kalmak da ne? Nazımca sesleneyim şu alemi faniye: “Yaşamak güzel şey be kardeşim.”
KAPTAN
