Eskiden büyüklerimiz birini özleyince: “Tek canı sağ olsun da yel essin kokusu gelsin.” derdi. Her türlü belanın başımıza yağmur gibi döküldüğü bu ahir zamanda sarf edilen sözün haklılığının ve hakikatinin karşısında tefekkür ediyorum.
Sele kapılıp gidiyor can bir anda. Hiçbir kuvvet kurtarmıyor o an. Hani sağ kurtulsa ve yel onun kokusunu eşine, dostuna getirse kâfidir. Ama nafiledir bu bekleyiş.
Yangın içinde kalıyor ve çıkacak bir yol bulamıyor. Can pazarında her şey o kadar ucuzluyor ki! Hani bir soluklansa, dumandan kurtulsa bu yetecek sevdiklerine de kurtulamıyor ama.
Bakıyorsun eli silahlı, beyni küflü, kalbi paslı bir katil tarafından kurşuna tutuluyor bir aile ve yok ediliyor. Irkçılık hastalığından mustarip bu akıldan malulen emekli katil, yok yere katlediyor insanları. Yaşasaydılar da tek seslerini duysaydık yeterdi bize, diyoruz gidenlerin ardından lakin giden hiçbir kimse de ne yazık ki geri gelmiyor.
Eskiden büyüklerimiz birini özleyince: “Tek canı sağ olsun da yel essin kokusu gelsin.” derdi.
Şimdi daha iyi anlıyorum bu sözün sebebi hikmetini. Hayat bize öğretiyor bunu çok acı bir şekilde. Gözyaşıyla hem de çaresizlik ve yalnızlıkla.
Cihaza bağlı halde yoğun bakımda. Güncel ifadeyle, entübe olmuş. Ne konuşabiliyor kimseyle ne duyabiliyor kimseyi. Halini görüyorsunuz sevdiğinizin ve elinizden gelmiyor hiçbir şey. O an diyorsunuz “Ayakta olsun yeter bize.”
Uçurumun kenarında anlıyoruz sevdiklerimizin kıymetini, ölümün eşiğinde. “Yaşasın yeter.” diyoruz. “Sağ olduğunu bilelim.” Geç kalıyoruz kaybettiğimizi sevmeye, ifade etmeye sevgimizi.
Kanser ediyoruz önce, sonra da kemoterapide yanında duruyoruz. Afiyetteyken ona göstermediğimiz ilgiyi, belli etmediğiniz sevgiyi o komadayken göstererek bir nevi günah çıkartıyoruz.
90. dakikada maça asılıyoruz. Kırdıktan sonra toparlamaya çalışıyoruz. Ağlattıktan sonra mendil oluyoruz. Kaybettikten sonra anlıyoruz kıymetini.
Tek canı sağ olsun demiyoruz. Öldükten sonra da sağaltmaya çalışıyoruz. Yel essin kokusunu getirsin sevdiklerimizin yaşarken, ölürken değil!
Gürhan Gürses
Temmuzun insanı eriten sıcağında yüreğimize kar serinliği getirip bizi mutlu eden ve ikisi özel olmak…
Acının ne dili var ne dini ne rengi ne de ırkı. Kim ayırır etle tırnağı……
“Sizin hiç babanız öldü mü? / Benim bir kere öldü kör oldum. / Yıkadılar aldılar…
“Benim çocuğum yapmaz!” demeyin. "Bunu yapanlar Karakoçanlı değil!” asla demeyin. “Bunu yapan dışarıdan birileri.” hiç…
Gönüllere sevgi tohumları ektiler. Bilemedik yaşarken kıymetlerini, Bir bir rahmet diyarına aktılar. Eksiliyoruz bir bir.…
Cahit Zarifoğlu'nun ölüm yıldönümü. Öyle ama şairler ölmez. Şiirleri yankılanıp durur kıyamete değin şu gök…
This website uses cookies.