“Eğer kalbinin yumuşamasını istiyorsan
fakiri doyur, yetimin başını okşa!”
İbn-i Hanbel
Dinimizde, erginlik çağına gelmeden önce babasını kaybetmiş kız veya erkek çocuklara yetim denilmektedir. Hadis-i şerifte “Buluğ çağına ulaştıktan sonra yetimlik kalkar.” buyrulmakla yetimliğin yalnızca çocukluk devresiyle alakalı bir durum olduğu ifade edilmiştir. Öyle ama bizler hep yetimiz çünkü yetim peygamberin ümmetiyiz. Bu yüzden hep mahzunuz ve ahzan kulübesindeyiz Yakup gibi.
Tüyü bitmemiş yetimin hakkını yiyenler, iyi okuyun bu yazıyı.Yetimlere el kaldıranlar sizler de… Yetim sevmeyenler, yetim başı okşamayanlar, yetime arkadaşlık yapmayanlar, yetimle yemek yemeyenler… Yetti mi sayayım mı daha! Var mı etrafınızda yetim, hiç baktınız mı bu gözle? El uzattınız mı onlara, bir tas su verdiniz mi, bir parça ekmeğinizi paylaştınız mı onlarla? Onların saçlarını okşadınız mı, yüzlerini öptünüz mü, üst başlarını yenilediniz mi? Ziyaret etiniz mi onları ya da misafir ettiniz mi? Farz edin öldünüz ve yetimleriniz kaldı. Geride kalanların onlara nasıl davranmasını arzu ederdiniz? Empati kurun o zaman! Sempati gösterin yetimlere çünkü onlar emanettir.
Sizler, yetimlere kol kanat oldunuz mu, göz kulak? Şehit çocuğudur belki bilmeden incittiniz mi? Yetimdir, bilmeden babasını sordunuz mu ona? Ya da okşadınız mı başını şefkatle bir yetimin? “Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır.” (İbn-i Hanbel) Bu sevaba nail oldunuz mu?
Sadi Şirazi, yetimliği ve yetimlere nasıl davranılması gerektiğini şöyle açıklar: “Bir yetimi boynu bükük, üzüntülü gördüğün zaman, onun karşısında kendi evladını öpme. Babam beni kucağına aldığı zaman, kendimi, taçlı bir hükümdar zannederdim. Vücuduma bir sinek konsaydı, babam evde bulunanları azarlar, paylardı. Bugünse öyle bir durumdayım ki düşmanlar beni esir alsa kurtaracak bir kimsem yok. Ben yetimlerin derdini bilir, onların hallerinden anlarım, babam vefat ettiği zaman henüz küçük bir çocuktum.”
Peygamber efendimiz de yetimdi. Yetim peygamberin yitik ümmetiyiz bugün. Son zamanlarda İslam coğrafyasında yetim sayısı ne kadar da arttı. Filistin, Suriye, Irak, Mısır, Afganistan Türkistan, Bosna, Burma, Çeçenistan saymakla bitmiyor. Yüz binlerce yetim kaldı geride. Babalar demokrasi için öldürüldü, aslında Müslüman olduğu için… Sayıyı bilen var mı, hesabı tutan? Gökten atılan tonlarca bombayla kaç baba öldürüldü? Silahlarla kaç babanın canı alındı? Babaları vuranlar, vurulan babaların geride bıraktığı çocuklarını hiç mi düşünmezler?
Rabbim; sen çocukları babasız bırakıp yetim, annesiz koyup öksüz eyleme! Zalimlere fırsat verme, yetimleri koru! İnsanların kalbine şefkat koy, akıllarına Rabbe itaati… Yetime yapılan her yardımın secaatini, yetime yapılan her haksızlığın fecaatini bildir.
“Allah’a en sevgili ev, içinde ikram gören yetim bulunan evdir. ” Hadisi şerifi bizlere açık ve net bir mesaj vermiyor mu? Bunu akıl süzgecinden geçirip kalp potasında özümleyen var mı? “Yetim gülerse dünya güler.” haberiniz var mı?
Ne kadar da yetim var etrafımızda. Her savaş binlerce çocuğu yetim bırakıyor ve yetim sayısını arttırıyor. Savaş olmasın, babalar ölmesin, çocuklar yetim kalmasın.
Bir adam, bir yetimin ayağına batan dikeni çıkarmış. O adam öldükten sonra meşhur sufi Sadreddin efendi, onu rüyasında görmüş. Adam cennette geziniyor ve şöyle diyormuş: “Bir diken yüzünden bana ne güller açıldı.” Yüzünüzde güller açılsın istemez misiniz?
Bir bayram günü Peygamber efendimiz mescide gidiyordu. Yolda bayram sevinci içinde oynayan çocuklara rastladı. Hepsi bayramlık yeni elbiseler giymiş, sevinç içinde sağa sola koşuşuyorlardı. İçlerinde zayıf ve çelimsiz bir çocuk vardı. Eski ve yırtık elbiseleri içinde melül ve mahzun, bir kenarda gıptayla bu neşe ve sevinç içinde oynayan çocuklara bakıyordu. Peygamberimiz (S.A.V.) bu çocuğun yanına yaklaşıp “Yavrum, niye arkadaşlarınla gülüp oynamıyorsun da bir kenara çekilmiş şöyle mahzun mahzun duruyorsun?” diye sordu. Çocuk karşısındakinin Peygamberimiz (S.A.V.) olduğunu bilemeyerek Efendimize: “Ben mahzun olmayayım da kim olsun? Hem öksüzüm, hem de yetim… Babam falan savaşta Hazret-i Peygamber’in yanında şehit oldu. Annem başka biriyle evlendi. Üvey babam öz babamdan kalan mirası yedi ve beni bu halimle sokağa attı.” Çocuğun bu hali en duygusuz ve merhametsiz kimseleri bile harekete getirecek durumdaydı. Peygamber Efendimizin mübarek kalb-i şerifleri duygulandı. Çocuğun şefkatle elinden tuttu. Sevgiyle saçlarını okşayarak “Yavrum, benim sana baba, Ayşe’nin ana, Ali’nin amca, Hasan’la Hüseyin’in erkek kardeş, Fatma’nın da kız kardeş olmasını ister misin?” Yetim yavru, karşısındaki şefkat dolu, nur yüzlü adamın Peygamberimiz olduğunu anlayınca “Nasıl istemem ey Allah’ın Resulü?” der. Efendimiz çocuğun elinden tutarak evine götürdü. Hazret-i Ayşe yavruyu öz çocuğuymuş gibi bağrına bastı. Yıkayıp giydirdi, saçlarını taradı. Karnını doyurarak sokakta oynayan çocukların arasına kattı. Çocuklar onu tanıyıp etrafına toplandılar. Durumundaki değişikliği görüp: “Biraz evvel yırtık ve eski elbiseler içinde şurada mahzun mahzun dikilip duruyordun. Nasıl oldu da bu kadar kısa zamanda böyle güzel elbiselerin oldu?” Çocuk büyük bir sevinç içinde arkadaşlarına “Nasıl sevinmem? Karnım günlerden beri aç iken şimdi tokum. Yırtık ve eski elbiseler içinde dolaşırken şimdi Hazret-i Peygamber gibi bir babam, Hazret-i Ayşe gibi bir annem, Hazret-i Ali gibi bir amcam, Hasan, Hüseyin ve Fatma gibi kardeşlerim var. Şimdi artık bütün ıstıraplarım son buldu.” Çocuklar, bu yetim yavrunun Hazret-i Peygamber tarafından evlâtlığa alındığını anlayınca: “Keşke bizim babalarımız da o savaşta şehit düşselerdi de bizi de Peygamberimiz (S.A.V.) evlâtlığa alsaydı.” dediler. Peygamber Efendimiz bu fani hayata gözlerini yumunca yıllardır onun yanında eşsiz bir şefkatin sıcaklığını duymuş olan bu şehit çocuğu: “Asıl, ben bugün kimsesiz bir yetim kaldım.” diye gözyaşlarını tutamayarak ağladı.
Rabbim sen çocukları yetim koma!
Yetim kalmış olanları da yalnız koma!
Bu dünyanın melaneti çoktur.
Yetim çocuklarını uyuşturucunun, terörün, fuhşun vb. rezaletlerin dışında tut.
Onları koru ve gözet, onların evladını onlarsız bırakma rabbim.
Bizler yetim peygamberin yitik ümmetiyiz bugün.
Rabbim bizleri de yetim kabul et ve o peygamberin izinden ayrılmamayı nasip et.
GÜRHAN GÜRSES, ELAZIĞ
